Einde awareness week voor het 22Q11DS op 22-11
DSC 3431Dag 7. De awareness week is ten einde! Maar WAT EEN PRACHTIGE WEEK is dit geweest. We hebben awareness gebracht in Nederland. Zeker weten. We zijn er nog niet uiteraard maar het mooie begin is gemaakt! Een berichtbereik van 40.692. Likes aantal op 2401. Er is ontzettend veel met elkaar gedeeld. Dank hiervoor. Prachtige nummers 22 zijn er verschenen. 7 bijzondere verhalen van ouders met een inkijkje in hun leven, DANK ook want dat is echt bijzonder. Mooie verhalen, geschreven boeken door ouders, een zorgboerderij, een eigen lied met onze kinderen daarin en ga zo maar door. Donateurs BEDANKT! Maar ook de nieuwe sponsors voor Stichting Steun 22Q11. Want zonder donaties kunnen wij niets. 3x DANK voor Firma Bodegom, OOHA media en Promobase als grote sponsors. Uiteraard ook de kleinere bedrijven bedanken we. Dit bij elkaar maakt dat we voor bekendheid kunnen gaan. BEDANKT vrijwilligers van onze stichting maar uiteraard ook alle (groot)ouders want zonder jullie kan er niks! Onze grote dank hiervoor. Onze kids die zich letterlijk hebben blootgegeven voor bekendheid, onbetaalbaar zijn jullie. Hoogtepunt was vandaag de 22 sterren die door Marije Weterings in beeld zijn gebracht. 22 prachtige kinderen op foto vastgelegd. Een mooie expositie geregeld door Linda en het fotoboek waarin al de sterren staan. Hart van Nederland hielp in de avond nog even mee aan de bekendheid doordat ze aanwezig waren op de expositie. Link: http://www.hartvannederland.nl/top-nieuws/2014/presentatie-boek-22q11/
We sluiten dus zoals je begrijpt met een glimlach deze awareness week af.
 
Appie en de diertjes
Miranda Everts is vrijwilligerster bij de stichting en moeder van een zoon met het 22Q11 deletie syndroom. Ze heeft een boekje ontworpen en laten drukken voor kinderen. Ze verteld zelf:
 
naamloos 6Van de 190 verschillende symptomen heeft onze zoon onder andere spraak / taal problemen. De avonturen in dit boek komen voort uit het dagelijks leven van mijn zoon, die ondanks zijn spraak achterstand erg fantasierijk is.
Dit boekje heb ik samen met mijn drie kinderen Lychel, Djiro en Evani gemaakt.
Appie is een lief klein hondje dat niet kan praten. Dat is best lastig.
Maar Appie laat zich niet uit het veld slaan. Met zijn slimmigheid en fantasie komt hij een heel eind. Overal neemt hij zijn diertjes mee, zelfs als hij zich moet wassen. Vandaag word het een super spannende dag. Appie en de diertjes gaan een wedstrijd doen wie het eerst op school is.

 

2211 LIKERS op Facebook
Wij bedanken al onze LIKERS voor dit mooie getal in de 22Q11DS Awareness week!!
 
2211

 

Website van kanjer Zep David

Zep David, de zoon van Mathieu van den Berk heeft ook het 22Q11 Deletie Syndroom met de aangeboren hartafwijking: Truncus Arteriosus.

In het kader van de 22Q11DS Awareness Week hebben zijn ouders een bericht hieraan gewijd op zijn blog.

Inmiddels is Zep alweer 2 jaar oud en gaat het hartstikke goed met hem! Hij is een heel blij, warm en lief mannetje. Hij loopt wel iets achter in zijn ontwikkeling maar dat kan ook niet anders door de chromosoomafwijking en het feit dat hij al 4 maanden in het ziekenhuis heeft gelegen en twee open-hart-operaties en reanimatie heeft moeten doorstaan.

De website van Zep David willen we graag met jullie delen met toestemming van zijn ouders.

Zie: www.zepdavid.nl

 

Thomas, Het hier en nu

Je bent zo mooi
Anders
Niet meer of minder
Anders
maar
Zo mooi anders.
 

Thomas site22q11DS is een syndroom met veel gezichten. Sommigen hebben weinig symptomen of je ziet ze niet. Dat zegt niet alles, ook dan kunnen de gevolgen veel impact hebben. Dat maakt dat het naast een complex syndroom , het ook een heel boeiend syndroom is. Daar gaat iedereen anders mee om. Logisch. Geen mens is hetzelfde, heeft hetzelfde of ervaart dat hetzelfde.

Daniel Lohues zingt daarover zo prachtig in een liedje, elk mens die hef zich´n kruus te dragen. Dat elk mens zijn eigen kruis heeft, en als je die al die kruisen op een hoop gaat gooien, en je een kruis mag pakken, iedereen zijn eigen kruis weer uit de hoop haalt.

Bij Thomas zie je veel symptomen van 22q11DS. Daarnaast heeft hij ook een zuurstoftekort gehad rondom zijn geboorte. Thomas heeft een matige tot ernstige verstandelijke beperking en nu na 24 jaar komen er steeds weer dingen naar boven. We zeggen wel eens tegen elkaar dat hij met dat syndroom de hoofdprijs heeft gekregen. Dat betekent dat je iedere keer je gedachten en verwachtingen over hem bij moet stellen en je dat nieuws een plekje moet geven.

Soms zijn er momenten dat het even niet zo goed wil. Twee weken geleden was weer zo’n dag. Thomas moest voor controle van de schoenen naar de revalidatiearts en schoenmaker. Er is een kleine aanpassing nodig en die wordt ook gelijk gedaan. Dat is zo fijn: even wachten met een kop koffie terwijl de schoenen worden gemaakt. Thomas komt veel bekenden tegen en maakt een praatje met hen, hoe leuk is dat.

Maar er is meer…. Zijn rechter grote teen gaat steeds meer naar boven staan, de pees die over de voet loopt is steeds rood. Het blijkt dat de spier veel te gespannen is en als hij loopt zie je zijn teen omhoog gaan en dat gebeurd dan ook in de schoen. Het was even heel confronterend om dat te zien en ik hoorde de arts zeggen dat hier wat aan gedaan moet worden. Het is zijn beste rechtervoet en ik benoem dat ook. Het komt waarschijnlijk dat hij meer en meer moeite moet doen om in evenwicht moet blijven vertelde de arts.

Er is een mogelijkheid om de spier met botex in te spuiten zodat de spanning minder wordt. Vaak moet je dat elke paar maanden doen, al wordt de tijd tussen 2 injecties op den duur groter.

Dat komt even binnen zeg. Weer wat erbij, wanneer houdt het op. Twee maanden geleden de diagnose dat we er rekening mee moeten houden dat Thomas de ziekte van Parkinson heeft en nu dit weer . Ja het klopt, hij heeft steeds meer moeite om in balans te blijven, hij wordt steeds stijver en is bang om te vallen. Hij kan bij tijden heel erg beven en dan kan hij haast geen kopje koffie vast houden. Inmiddels is hij weer begonnen met fysiotherapie om te kijken hoe hij hierop reageert.

Een opmerking van een arts hoe het nu met ons gaat, doet mij vol schieten. Mede door andere gebeurtenissen komt alles zo dichtbij, dit wil ik niet! Dit wil ik niet voor hem. De onzekerheid, waar kan hij straks wonen, hoe gaat zijn toekomst er uit zien. Kan hij nog gaan wonen in het wooninitiatief waarvoor wij hem aangemeld hebben? Wat kan hij over een paar jaar nog?

Tegelijkertijd wil ik mij hier niet door laten leiden. Thomas zelf leeft heel erg in het hier en nu. Iets van over een week duurt nog heel lang en gisteren is geweest. Ik wil niet zien of hij over 10 jaar in een rolstoel zit. Dat kan je helemaal niet zeggen. Een mens lijdt het meest…….

Zijn lijstje met aandoeningen worden steeds langer, ik wil ze het liefste wegstoppen. Anderzijds kun je ze niet wegstoppen en is juist herkenning en vroege diagnose zo belangrijk om zo vroeg mogelijk een behandeling te starten als dit nodig is.

Tegelijkertijd wil ik dat de mensen in onze omgeving niet alleen zijn aandoeningen zien, maar de mens Thomas. Hoe hij in het leven staat. Hoe hij zich weet te redden ondanks zijn beperkingen. De berichtjes die hij stuurt via zijn telefoon. Zijn enthousiasme over de voetbal. Het plezier waarmee hij naar zijn werk gaat en de handen uit de mouwen steekt. De belangstelling voor de mensen om hem heen: “Hoe lang moet je werken?”hoor ik als we een boodschap doen. De fietstochten, het zwemmen wat we doen. Kijk vooral naar de mens, de mens Thomas hoe hij telkens weer zijn weg weet te vinden. Mens is hij met zijn eigen kwaliteiten.

Een week later wordt de injectie gegeven. Thomas houdt zich goed en laat het gebeuren, een pleister moet op de plek van het prikje. Dat het meer door werkte bij hem dan ik dacht, hoorde ik toen hij zich ging douchen. Toen hoorde ik hem zeggen `gelukkig ik kan nog wel lopen.` 

Je bent mooi
Anders
Niet meer of minder
Anders
maar
Zo mooi anders

Nelleke, november 2014

 

Stichting Steun 22Q11 in het Udens Weekblad
1781990 10203833098402460 6820695969968746952 nMoeders op een missie. Zo is het met een lachend gezicht in de auto begonnen. Hanneke en Kim zagen elkaar voor het eerst in de auto op weg naar een gesprek over het fotoboek voor 22Q11DS. In die auto besloten ze dat er meer moest gebeuren dan een fotoboek en expositie. Het idee van de Stichting werd geboren op de heenreis. Op de terugreis waren de afspraken gemaakt. 5 maanden geleden werd de Stichting Steun 22Q11 opgericht en deze week is de Awareness week voor 22Q11. Want 22-11 is een prachtige datum. Die mag je niet voorbij laten gaan. 16 november is de Awareness week begonnen en op social media losgebarsten. Het getal 22 wordt gefotografeerd en 11 mensen genomineerd om weer hetzelfde te doen. Daarnaast zijn er persoonlijke verhalen geschreven door ouders over het leven met 22Q11DS. Zien we 22Q11DS in de media verschijnen en zijn er 8000 posters
gedrukt die overal verschijnen in Nederland. Met een groep vrijwilligers en een heleboel fanatieke ouders willen we 22Q11DS op de Nederlandse kaart zetten. Bekendheid voor dit onbekende syndroom. Want onbekend maakt echt onbegrepen.
 
(op de foto: Meike moeder van Maci, Kim moeder van Mika en Hanneke moeder van Jorim)

 

Keurmerken
ANBI logoLogo_Erkend_Goed_Doel_RGB.png
Doneer
22Q11 doneer
2023 11 20 qr cODE
Nieuwsbrief

Wilt u via onze nieuwsbrief op de hoogte blijven over Stichting Steun 22Q11? Schrijf u dan nu in en u ontvangt dan onze nieuwsbrief per e-mail. Stichting Steun 22Q11 respecteert uw privacy. Uw gegevens worden alleen gebruikt door de stichting en u kunt zich ten alle tijden weer uitschrijven.

Invalid Input